က်ဳပ္ကိုယ္က်ဳပ္လည္း သနားတယ္။ နလန္မထူႏိုင္ေတာ့မယ့္ အခ်စ္ေတြကိုလည္း သနားတယ္။
လံုး၀မရိွေတာ့တဲ့ က်ဳပ္ပိုင္ဆိုင္ခဲ့တဲ့ မာနကိုလည္းသနားတယ္။
က်ဳပ္နဲ ့တေၿပာင္းတၿပန္ၿဖစ္ေနတဲ ့ေလာကနိယာမတရားေတြကိုလည္း သနားတယ္။
ေကာင္းကင္ဘံုမွာလည္း မေနခ်င္ဘူး ..ငရဲဆီကိုလည္း မေရာက္ခ်င္ဘူး။ အေတြးေတြနဲ ့ဘဲ
မိုးကုတ္စက္၀ိုင္းတေလွ်ာက္ ခရီးထြက္ခ်င္တယ္။
ထာ၀ရမီးေတြနဲ ့ထာ၀ရ ေၾကြေနေတာ့မဲ့ သစ္ရြက္ေတြရဲ့ေအာက္ က်ုဳပ္အတြက္ေၿမတစ္ပံုပဲ
ပံုေပးပါ။ ၿဖစ္ႏိုင္မၿဖစ္ႏိုင္ဆိုတဲ့ေ၀ါဟာရႏွစ္ခုၾကားက က်ဳပ္အေၿဖရွာၾကည့္ဖူးတဲ့ တစ္စံုတစ္ရာ
ေပါင္းမ်ားစြာကို ဒီကေန ့ပဲေမ့ပစ္လိုက္ပါ့မယ္။
ဒိတ္ခနဲ...ေပ်ာက္သြားတဲ့ ပရမတၳတရားတစ္ခု မဟုတ္သလို သံသရာဆီကိုက်ဳပ္ထြက္သြားတယ္
လို ့လည္းမထင္နဲ ့...။ၿဖစ္ႏိုင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရုပ္ေတြနာမ္ေတြ မရိွဘဲပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ရုပ္ေတြနာမ္ေတြ
ရိွလွ်က္နဲ ့ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ Thomas More ရဲ ့Utopiaမွာပဲေနခ်င္တယ္။ မၿဖစ္ႏိုင္ရင္လည္း အ,ဘာ၀ေပါ့ ။
အေမွာင္ကလာၿပီး အေမွာင္ကိုသြားမဲ့လူေပါ့..။ လာရာကိုမသိ လားရာကိုမသိနဲ ့ ဘ၀ထဲမွာ
အစြဲအလန္းၾကီးခဲ့တဲ့ အခ်စ္ေတြေတာ့ တစ္စံုတစ္ေယာက္ဆီမွာ ေၿမာက္မ်ားစြာထင္က်န္ခဲ့ခ်င္
ထင္က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္။ ဥပါဒါန္ရဲ ့အရိပ္ေအာက္မွာ အခ်စ္ရိွတာ ေသခ်ာရင္ေတာ့တမင္တကာ
လုပ္ယူထားတာပဲၿဖစ္မွာ....။ ေႏြဦးၿပီးေတာ့..ေဆာင္းဦးလာလိမ့္မယ္..။ေလာင္စရာရိွတာ
ေတြေလာင္ၿပီး ၿပာၿဖစ္စရာရိွတာေတြ ၿပာၿဖစ္သြားလိမ့္မယ္။
မဂၢကို ေရထဲဆင္းရွာတဲ့ ငွက္တစ္ေကာင္လိုပဲ
ထိုေန ့က ငါ..ေသ..ခဲ့...တယ္...။
0 comments:
Post a Comment